Έσκαψε πάλι ο πόθος μονάχος ολονυχτίς.
Στη λίμνη που ξεχνιόμουν στη νιότη μου μ' έβγαλε ξημερώματα.
Τώρα γεμάτη μ' ένα πηχτό μυστήριο νερό .
Θολό. Αλμυρό και στυφό. ... Σαν ιδρώτας .. Σαν .. πού να ξέρω;
Κι εγώ παραδόξως διπλή.
κι αμετανόητα σε κάθε νύχτας τον επόμενο κλώνο.
Σε κάθε πόθο ξεπετιέται και ένας..
Να μαζευτούμε πολλοί . Να περισσέψουν για σένα οι πόθοι .
Να ανεβαίνει η στάθμη. Να ξεχειλίζουν οι όχθες.
Να κολυμπάμε ως να 'ρθεις σε κάτι ανεξιχνίαστο και βαθύ.
Ποιος στη χάρη σου μάτια μου.. !
Βάζω στοίχημα πως είναι ο λόγος που αργείς
 |
| Photographer Jonathan Moyal |
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Η ευγένεια είναι αρχή .