Εγώ,
άοσμη μαύρη τουλίπα.
Με το λίπος να στάζει απ' το πιάτο
και το αψέντι να χτυπάει εκατό.
Εσύ,
ρόδα ροζέ μου οσφραίνεσαι.
Σ' ένα άγευστο δείπνο με πλήρη ελαφράδα
και το οινόπνευμα να τσακίζεται στο μηδέν με καημό.
Σ' ένα δρόμο
που πατώ και βουλιάζει το χώμα πώς να σε θάψω;
Δεν θα σκάψω; ..
Ούτε τώρα καν για τη χάρη σου από κάθε πόρο μου
δεν θα στάξω;
Δεν μου έχεις πεθάνει ακόμα .. κι εγώ ήδη Μας κλαίω ... Μα τον όποιο Θεό .
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Η ευγένεια είναι αρχή .