Βιωματικό ~ Ελένη Μαρθάρη

Ιδιόρρυθμος και εσωστρεφής σαν τους πιο πολλούς που κάνουν λέξεις την ψυχή.
Στην περίπτωσή της όμως έβγαινε κάθε τόσο απ' τον εαυτό του.
Όταν το καταλάβαινε μαζεύονταν ασυναίσθητα στο καβούκι του σαν τη χελώνα που οσμίζεται κίνδυνο. και γίνονταν πάλι απρόσιτος.
Την είχε παροτρύνει να βγάλει στο φως εσώψυχες λέξεις που έγραφε και κράταγε κρυμμένες από παιδί. Πέρασαν χρόνια απ' αυτή την παρότρυνση μα παρά την ευρύτερη πια αποδοχή που βρήκαν οι λέξεις της, πάντα την επιδοκιμασία του αποζήταγε.
'Δεν έχεις φόβο εσύ' έρχονταν στερεότυπη η απάντηση. Το χειρότερό της ήταν αυτή η φράση κλισέ.
και γιατί δεν είχε φόβο; ο άσπρος σίφουνας ήταν;
Αφτέρουγη και ανασφαλής ήταν τις πιο πολλές φορές κι ας της κολλούσαν με το στανιό κατά καιρούς στην πλάτη φτερά . Έπεφτε σε απόγνωση και όντας φαινομενικά εξωστρεφής, όποιος την έβλεπε δυσανασχετούσε κι απομακρύνονταν.
Δεν πήγαινε ο νους τους παραπέρα μαθές . Δεν παρεξηγούσε. Ήταν παράξενη και το ήξερε. Έχει κι ο καθένας τα ντέρτια του .
Μόνον αυτός έστω κι αργά ψυχανεμίζονταν τη φουρτούνα της και το άλλαζε το τροπάρι.... ''εντάξει.θα το δω και το ξέρεις''.
Είτε θετική.είτε αρνητική.είτε διορθωτική ήταν η απάντηση, άνθιζε η μέρα της. και δεν είναι πως είχε έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό της. Αντίθετα πίστευε πως αν ξανοίγονταν και τον άφηνε πιο λεύτερο, πιθανόν να ''μεγαλουργούσε''. Ήταν που ήθελε να κουρνιάζει στη σκιά των δικών του φτερών και λιγότερο τα δικά της ν' ανοίγει. Ήταν που ήθελε ντοκουμέντα ότι τη νοιάζεται κι ας ήταν σίγουρη κατά βάθος. Ήταν που τον θεωρούσε πάντα πιο πάνω..... Ήταν που ήξερε με ποιον πορεύεται.  κι ήταν εκεί γι αυτό ακριβώς που ήξερε.
Πάντα ήταν εκεί που αυτή ήξερε κι ήθελε, ό,τι δελεαστικότερο κι αν της έδειχναν διάφοροι καλοθελητές.
Έγραφε στην ακτή, βόλταρε στη βροχή, δεν απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις κι εκεί που κουβέντα δεν έβγαζε, άρχιζε ξάφνου να φλυαρεί.
Έτσι ξάφνου μπορούσε και να φύγει αν ένιωθε θιγμένα τα περίεργα θέλω της.
Πάντα αντάμα με την Αλήθεια των λίγων πορεύονταν κι έχανε το γλυκό με το περιτύλιγμα, στη μάζωξη των πολλών.
Είχε μια τάση προς τα πικρά .
-
Λησμόνησα ν' αναφέρω πως τον καφέ της τον έπινε σκέτο.
-
....και πως ακόμη δεν λέει να καταλάβει ότι εκείνος έφυγε πια. κι επιμένει να περιμένει να τον ακούσει πάλι να λέει  ' βάλε μια στάλα ζάχαρη καρδιά μου '

Στο φακό Justin Rosenbe