είναι φορές που μιλάω σε κάποια δέντρα.
όχι σε οποιαδήποτε.
πρέπει να έχουν κάτι που θα μου τραβήξει την προσοχή.
να είναι ας πούμε τραχιά και ηλικιωμένα.
να έχουν μια κλίση προς τα εμπρός σαν να είναι έτοιμα να επιτεθούν.
μου αρκεί να μιλάω προκλητικά κι εκείνα να προτάσσουν τα βαριά, ανώμαλα, κοφτερά κλαδιά τους.
μα καλύτερα να μη μου μιλούν.
αν μου μιλήσουν κι αυτά σημαίνει πως χάνεται σε λαβυρίνθους ο νους .
όπως όταν σου μιλά κάτι άψυχο .....σαν κι αυτά ή κάτι που δεν βλέπεις .....σαν το Θεό.
για φαντάσου ....
μου αρκεί να νιώθω πως με ακούν τα άψυχα κι αυτά που δεν βλέπω.
αυτά που εκλιπαρούν για λίγη ζωντάνια γύρω τους με τα νεκρά, φοβερά χέρια τους απλωμένα.
κι αυτά που τα βλέπουν όλα, ενώ δεν τα βλέπει κανείς
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Η ευγένεια είναι αρχή .