Γδύνει
τη θλίψη απ' το μαύρο,
ώχρα μουντή
της φορά,
στοχασμό τη βαφτίζει.
Σώζει
την απόγνωση
απ' τη σχιζοφρένεια,
την κολακεύει,
νιρβάνα την κερνά,
αψέντι την ποτίζει.
Τούτες τις ώρες,
λόγος μη γίνει
λόγος μη γίνει
πως δεν είναι
τ' όνειρο
κείνο που στέκει
αντίκρυ στην πόρτα ορθό,
μα η αλήθεια η ανελέητη
κερνα μας αψεντι ποιητικο...το χρειαζομαστε......
ΑπάντησηΔιαγραφήμετά χαράς
Διαγραφή